Karta ewidencyjna zabytku nieruchomego służy do zewidencjonowania jednostkowego zabytku nieruchomego w gminnej ewidencji zabytków. Zbiór kart poszczególnych obiektów tworzy zasób gminnej ewidencji zabytków.

Karta naszego budynku została wykonana przez panie Olgę Strycharczyk, historyka sztuki, oraz Lucynę Mollin-Wyskiel z Wydziału Rejestru Zabytków i Dokumentacji Zabytków Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Warszawie, które wyraziły zgodę na publikację karty.

Poniżej część historyczna opracowania karty ewidencyjnej zabytku. Całość dokumentacji jest dostępna w Biurze Stołecznego Konserwatora Zabytków.

"Do czasu włączenia w 1916 r. Mokotowa do Warszawy, okolica ulicy Hołówki była uboga, zamieszkana przez drobnych handlarzy i rzemieślników działających w Śródmieściu, także magazynujących tu swój towar. W rejonie ulicy Czerniakowskiej znajdowały się koszary, w których stacjonował m.in. elitarny 1. Pułk Szwoleżerów im. Józefa Piłsudskiego. W 1919 r. w przeddzień 90. rocznicy Powstania Listopadowego sąsiednia ulica Okopowa otrzymała nową nazwę Podchorążych na cześć inicjatorów akcji powstańczej, co nadało okolicy wyższą rangę społeczną.

Kamienica Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej Urzędników Ministerstwa Poczt i Telegrafów w Warszawie została ukończona w 1935 r., prawdopodobnie według projektu Juliana Putermana Sadłowskiego, wybitnego, wielokrotnie nagradzanego architekta, kierownika biura projektów Ministerstwa Poczt i Telegrafów w latach 1929-35. Otrzymała wystrój modernistyczny. Budynek był prawdopodobnie pierwszym domem spółdzielczym w Warszawie. Przed wojną liczył 100 mieszkań i łącznie 376 pomieszczeń. Zamieszkiwali go polscy oficerowie, wśród nich: Krzysztof Kamil Baczyński - bohater Szarych Szeregów Polskiego Państwa Podziemnego i wybitny poeta czasu wojny (pod nr 52, później pod 83); Bohdan Tomaszewski - żołnierz Armii Krajowej i powojenny sprawozdawca radiowy; płk. Kazimierz Pluta-Czachowski ze zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość"; Emanuel Korompay - kpt. Wojska Polskiego, z pochodzenia Węgier. Część zamieszkujących tu oficerów uczestniczyła w wojnie polskobolszewickiej 1919-1920 i została zamordowana w Charkowie i Katyniu, stąd kamienicę nazywano Domem Śmierci.

Dom przy Hołówki 3 w czasie Powstania został częściowo spalony i częściowo zburzony, jednak zachował się w stopniu pozwalającym na szybkie zasiedlenie. W 1945 r. zamieszkiwało go 140 rodzin pracowników Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej Ministerstwa Poczt i Telegrafów, a liczba lokatorów stale wzrastała. Remont obiektu prowadzono spontanicznie do 1949 r. gdy zobowiązano Spółdzielnię do pilnego ukończenia prac. Projekt remontu i odbudowy opracował w 1947 r. inż. archit. Jan Krauze na zlecenie Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej Pracowników Ministerstwa Poczt i Telegrafów, a w 1949 r. inż. arch. Józef Fischer dla Centralnego Zarządu Energetyki, któremu powierzono odbudowę domu frontowego. W tym czasie większość lokali podzielono na mniejsze mieszkania dwu- i jednopokojowe, zastępując przedpokoje korytarzami. Podziały zagęszczono także w piwnicach.

Na terenie posesji przy bramie wjazdowej znajduje się kapliczka z figurą Matki Bożej. W 1958 r. w południowo-wschodnim narożniku posesji wybudowano garaż. Na fasadzie od ulicy Hołówki w 1989 r., przy bramie umieszczono tablicę upamiętniającą Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, w 1991 r. przy skrzyżowaniu z Podchorążych tablicę ku czci kpt. Emanuela Korompaya ufundował Komitet Katyński i ambasador Węgier w Polsce. W 2014 r. zasypano (po uprzednim rozebraniu murów) podziemne pomieszczenie na przedłużeniu środkowego skrzydła (klatka nr V), które służyło za skład opału. Po wojnie ulicę upamiętniającą Tadeusza Hołówko – polskiego polityka, publicystę, działacza niepodległościowego początku XX w., przemianowano na Karpia, następnie Wczasową.                                                          Pierwotną nazwę przywrócono 21.02.1991 r."