Walka o utrzymanie i zwrot budynku w czasach PRL

W zasobach Spółdzielni znajdują się dokumenty finansowe z roku 1939. Bilans wykazujący pożyczkę do spłacenia w Banku Gospodarstwa Krajowego w kwocie ówczesnych ok 100.000 zł. Prawdopodobnie (nie ma na ten temat żadnych dokumentów) był to kredyt wzięty na budowę budynku w okresie przed rokiem 1939. W roku 1956 dokumenty wykazują należność dla BGK w kwocie 123 971.69 zł. Spółdzielnia miała obowiązek spłacić całą kwotę jeszcze w latach 1960ych.

1945 rok - budynek Spółdzielni znalazł się w administracji państwowej i zachodziło prawdopodobieństwo, że na zasadzie art. 7 ust 1 i art. 8 dekretu z dnia 26.X.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy przejdzie całkowicie na własność Państwa o czym informował jednego z członków spółdzielni Centralny Związek Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego jeszcze w roku 1965! Na szczęście tak się nie stało i budynek Spółdzielni 16 czerwca 1971 r. został decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej wyłączony spod publicznej gospodarki lokalami. Zawdzięczamy to ogromnym staraniom i wielkiej dyplomacji spółdzielców prowadzonej z ówczesnymi władzami Warszawy. Grunt został własnością Skarbu Państwa. Nowa hipoteka została obciążona kwotą 2.710.000 zł. Pożyczka była przeznaczona na remont kapitalny klatek schodowych oraz elewacji zewnętrznej. Wtedy to Spółdzielnia zmieniła nazwę na obecną.

korespondencja z miastem o zwrot

1971 - zwrot

ADM (ówczesny Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy Warszawa - Mokotów) wydawał przydziały kwaterunkowe na lokale w całym domu zamieniając dawne kuchnie i łazienki na lokale mieszkalne (nazywano to izbami)! Średnio, od 5 do 10 osób w izbie. Jeden zlew i jeden kran w korytarzu oraz oczywiście wspólne WC. Warunki antysanitarne. W każdym pokoju/izbie w którym mieszkała jedna rodzina została zamontowana wolnostojąca kuchnia węglowa. W piwnicach przechowywano węgiel, który nie raz był rąbany na mniejsze kawałki na schodach naszych klatek. Zostały po takim rąbaniu wyszczerbione stopnie, nie zawsze dające się naprawić.
W pierwszych zabranych i odbudowanych blokach (klatka I-IV) zamieszkali pracownicy Centralnego Zarządu Energetyki - Ministerstwa Energetyki lub inni z przydziałów miasta. Mieszkania podzielono na mniejsze.
Ostatnim mieszkaniem, w którym w każdej izbie mieszkała inna rodzina, ze zlewem na korytarzu był lokal 115, na klatce VI, na parterze. Jako mieszkanie „wolne prawnie”, czyli bez właściciela, zostało sprzedane przez Spółdzielnię w roku 2015.

Ze stworzonym wtedy bałaganem prawnym spółdzielnia boryka się do dziś. Dokonując odbudowy podzielono większe mieszkania na mniejsze. Zlikwidowano większość balkonów – bo wypadały np. na wysokości nowej kuchni, która była kiedyś pokojem.

Kolejne Zarządy Spółdzielni apelowały do miasta o rozgęszczenie lokali, co było warunkiem przeprowadzenia kapitalnego remontu i modernizacji budynku. Do tego większość lokatorów kwaterunkowych uważała, że nie są zobowiązani do płacenia czynszu! Nie szanowali domu, nie dbali o niego. Dokwaterowani mieszkańcy w ogromnej ilości byli ludźmi skromnie sytuowanymi. Nierzadko złodzieje prowadzący meliny w mieszkaniach. Wyrzucali butelki przez okno oraz resztki jedzenia, rąbali węgiel na schodach. Awanturnicy i alkoholicy. Posługiwali się gwarą czerniakowską, którą można dziś znależć w literaturze Marka Nowakowskiego .

zdjęcia z lat 1970ych, przed położeniem drugiej elewacji - pokazują stan zniszczenia